21 juni 2006

2006-06-21- 's Morgens vertrekken Kate, Mel en Alicia al vroeg. Er staat en hoge pas van boven de 3000m op het programma, en op deze manier kan Alicia rustig naar boven gecoacht worden.

Voel me niet veel beter dan gister, en ben tot de conclussie gekomen dat ik waarschijnlijk weer eens Giardia heb, die ik dit keer dus wel ga behandelen. Pilletjes slikken (vies!), ORS en nog wat mineraalsupplementen van Mathias en Florian. We ontbijten min of meer samen, en maken ons klaar voor vertrek.

Samen met Ben gaan zij vast op weg, ik doe het rustig op eigen tempo vandaag, en weet waar we overnachten. Net als ik bijna klaar ben met beladen van mijn fiets komt daar ineens een bekend figuur tevoorschijn. Kate! Wat is hier ineens aan de hand?

Het komt er op neer dat Alicia het niet meer trekt met ons mee te rijden. Het is te zwaar, en het tempo ligt gewoon te hoog. Oei. Ik laad mijn fiets, en loop terug naar de weg, tijd om eens diep overleg te gaan voeren.

Na lang twijfelen en veel dubio besluit ik uiteindelijk zelf ook maar het voorbeeld van Alicia te volgen. Onzekerheid omtrent mijn fiets en uitrusting, ziek, niet zo goed voorbereid als de rest, en het naar mijn idee veel te hoge tempo dat aangehouden wordt door de anderen. Doorrijden is voor mij ook gewoon niet slim. Met pijn in mijn hart dus afscheid van Kate en de anderen. Balen. Heel erg balen.

In gezamelijk zwijgen hameren Alicia en ik dus uiteindelijk terug. Dezelfde weg waarlangs we gister naar boven toe zwoegden. Naar beneden, maar wel wind tegen, en onder de ogen van en ruim 80 voertuigen tellend millitair convoi staan we een paar uur later weer in Yecheng. In hetzelfde hotel. Maar nu met twee in plaats van zeven.

Alicia probeert meteen van alles te regelen, ik rust wat. We praten niet veel, en het eten 's avonds smaakt niet. Missie Tibet gefaald.

Voetnoot: Terug naar Yecheng. Afstand 73km, totaal 12897km